Przedmioty, którymi się posługują, zużywają się niemal tak szybko, jak ubrania. Jedyną stałą w ich życiu są rodzice.

Jestem szczęściarzem: siedzę na krześle, na którym siedziałem trzydzieści pięć lat temu. Jest starsze ode mnie. Nie wiem, gdzie i kiedy je wykonano, ale to solidne krzesło z jasnego drewna, którego nigdy nie trzeba było naprawiać. Owszem, raz w trakcie sprzątania nieopatrznie wystawiłem je na balkon. Spadł deszcz, krzesło namokło, a w czasie suszenia na siedzeniu popękała politura. Myślałem, że trzeba będzie je wyrzucić. Ale nie, ciągle na nim siedzę. Na nim nauczyłem się czytać i pisać. Na nim napisałem pierwszy wiersz, pierwszy list miłosny (ale do kogo?), pierwszy artykuł. Na nim powstała praca magisterska o motywach miłosnych w poezji pokolenia "Współczesności" i kilka setek wierszy, wśród których - siedząc na tym samym krześle -...