Zbigniew Nosowski ma wiele racji, a jednak nie mogłabym podpisać się pod jego tekstem, choć jest on napisany jakby w tym celu, by inni mogli opisane stanowisko przyjąć za swoje. Autor stara się wytyczyć jakąś pozycję dla sensownej krytyki Kościoła, pozycję jedynie właściwą. Jego obszerny wywód ma pokrój katedry, jest dostojny, statyczny. Jakby wyprany z emocji. Tylko jeden fragment w odróżnieniu od reszty tekstu jest osobisty i konkretny: to gorąca pochwała postawy ks. Tomasza Węcławskiego w sprawie arcybiskupa Paetza.

W propozycji redaktora naczelnego “Więzi" sprzeciw budzi we mnie sam pomysł tego typu teoretyzowania i określania specjalnych warunków do spełnienia. Obawiam się, że podobnie jak wspomniani przez Nosowskiego “laiccy myśliciele", za sensowną uważam każdą krytykę uzasadnioną, to znaczy opartą na dających się ustalić faktach i ujawnionych...