Wielkie dzieło Goethego analizuje świat, w którym - jak powiada w drugiej części tragedii Kanclerz - "wszelka niweczy się zasada" (przeł. A. Pomorski, dalsze cytaty z "Fausta" pochodzą z tego przekładu); świat "gorączkowych dreszczy" i lęgnącego się zła. Co gorsza, dotarliśmy do punktu, w którym to, co w opinii władzy ma uleczyć ów stan zapalny, w istocie jest tylko kolejną mutacją zabójczego wirusa. Degeneracja autorytetu polega na świadomym zatarciu różnicy między chorobą a zdrowiem. Z jednej strony mamy diagnozę Kanclerza: "Najuczciwszego w końcu zmami / Jak nie pochlebstwo, to przekupstwo", która potwierdza jedynie powszechne przekonanie; wszak nawet niewinna Małgorzata powie, że "Później czy prędzej / I tak od pieniędzy / Wszystko zależy". Z drugiej strony, sam Cesarz wyznaczy porządek systemu poddanego bezlitosnej hegemonii pieniądza, przekonując o niemocy wartości...