Poświęcenie to zawsze rezygnacja z czegoś, co dla nas cenne, na rzecz innej osoby. Bez rezygnowania nie ma poświęcenia. Nie ma mowy o poświęceniu, jeżeli ktoś opuszcza rodzinny kraj dla pracy za granicą i jest mu dobrze. Jeżeli natomiast zostawia rodzinę, nie widzi, jak rosną jego dzieci. Ale gdy musi się poświęcić, żeby zarobić na ich życie, to jest to wyraz tej cnoty.

Poświęcenie jest zawsze dolegliwością. Tylko święty albo człowiek bezmyślny nie odczuwa przykrości z racji poświęcenia własnego rozwoju intelektualnego na rzecz wychowania dzieci, czy przyjemności wieku dojrzałego na rzecz opieki nad staruszkami rodzicami. Jednak czynienie tego z poczuciem, że dobre uczynki zostaną nam policzone i wynagrodzone (najlepiej w życiu doczesnym, a ewentualnie na Sądzie Ostatecznym), nie jest poświęceniem, lecz tylko handlem z Panem Bogiem. Dlatego irytujący jest tak...