A jednak realizatorom najnowszej produkcji Teatru Wielkiego-Opery Narodowej udało się Mozartowską partyturę ośmieszyć, sprowadzić do płytkiej farsy z zestawem niezrozumiałych gestów i teatralnych niekonsekwencji, a w rezultacie genialne dzieło operomanom skutecznie obrzydzić. I chociaż były w inscenizacji warszawskiej momenty intrygujące, całość sprawiała wrażenie przedstawienia skleconego po godzinach, na marginesie głównych działań słynnego reżysera; przedstawienia przygotowanego dla potrzeb domniemanej prowincjonalnej publiczności, do tego bez myśli przewodniej i wyrazistej koncepcji. Kiepski rezultat tym bardziej dziwi, że szefowie narodowej sceny "Wesele Figara" złożyli na ręce Keitha Warnera, jednego z najbardziej wziętych architektów operowego świata.

***

Pierwsza wątpliwość, najbardziej dojmująca, dotyczy przestrzeni, którą w myśl...