Mąka osiada wszędzie. Wokół tropikalne gorąco. W wielkiej dzieży bezkształtna papka z mąki oraz wody, formując się w gładką kulę, nabiera krzepy i elastyczności. Gdy drożdże i bakterie mlekowe napompują ją dwutlenkiem węgla, kawałki ciasta zostaną uformowane w bochen – to nada im dodatkowej sprężystości – i trafią do zbudowanego w 1914 r. pieca. Tu, w temperaturze 250 stopni, enzymy przyspieszą działanie, zacznie żelować skrobia. Potem zetnie się jedno z zawartych w cieście białek, utrwalając strukturę bochna. Na koniec karmelizacja cukrów oraz reakcje Maillarda zapewnią finalny kolor i smak. Efekt ląduje w wiklinowych koszach firmowego sklepu.

Po ulicy Meiselsa na krakowskim Kazimierzu rozchodzi się nostalgiczny, kwaskowo-orzechowy zapach.
Większości ludzi na myśl o nim cieknie ślinka. Ale według prawie co dziesiątego Polaka – to samo zło.

Taka jest moda...