W niedzielę 17 stycznia w naszych kościołach słuchaliśmy listu, w którym Pasterze Kościoła Katolickiego w Polsce (tak list jest podpisany) pochylają się z troską nad "bezcennym dobrem języka ojczystego". Nie pamiętam, by kiedykolwiek Episkopat w tym stopniu zajął się sprawą mowy polskiej. A sprawa ta tylko pozornie jest mało religijna. Międzyludzkie relacje wyrażające się mową to obszar miłości bliźniego (największe przykazanie). Słusznie przypomniano więc w liście, że "istnieje wprost proporcjonalna zależność między agresją słowną i wulgaryzacją języka a przemocą fizyczną i wulgarnością zachowań". Słusznie też przypomniano, że język "jako synteza wartości narodowych stanowi podstawę tożsamości narodu". Wiedzieli o tym zaborcy, starając się rusyfikować czy germanizować Polaków (biskupi przypomnieli, że wówczas Kościół "odegrał decydującą rolę (...), ponad granicami zaborów...