Przedstawienie otwiera prolog, w którym aktorzy oddają się wspomnieniom z czasów pracy w Teatrze Małym. Garść anegdot z "garderoby", a na koniec zaduma nad faktem, że budynek Teatru za rok, dwa prawdopodobnie przestanie istnieć. W ten sposób historia chłopców z Placu Broni znajduje odbicie w historii aktorów z Teatru Małego: wspólnym mianownikiem jest tu odchodzenie, znak upływającego czasu. Epizod wprowadza nas w przedstawienie i sugeruje odbiór. Książka Molnára - lektura "obowiązkowa" dzieciństwa aktorów i widzów - będzie tematem, ale też wehikułem dla wspomnień i poszukiwania ukrytych w nich śladów wspólnej tożsamości.

Odtąd spektakl płynie dwoma nurtami: z jednej strony mamy podaną w sposób szkicowy fabułę, z drugiej - szereg sygnałów, znaków, chwytów, które pozwalają się poza tę fabułę wychylić, na różne sposoby ją komplikując. Podstawowy problem tkwi...