Rorate caeli de super, et nubes ­pluant iustum – „Niebiosa rosę spuść­cie nam z góry, Sprawiedliwego wylejcie chmury”. Tak rozpoczyna się najbardziej adwentowa pieśń kościelna. Śpiewana na chorałową melodię w ciemnej, gotyckiej bazylice dominikanów przez studentów pochodzących z wielkomiejskich inteligenckich rodzin; w ludowej wersji muzycznej rozbrzmiewająca w parafialnych kościołach, zapełnionych przez dzieci trzymające lampiony z latarek, tektury i kolorowej folii. Było tak do niedawna.

Na roratach w tym roku tłoku zapewne nie będzie. Pandemia – ale nie tylko. A przecież gdy tę średniowieczną parafrazę fragmentu Księgi Izajasza śpiewały tłumy, jej treść nie była tak dokładnym opisem konkretnych aktualnych okoliczności, nie pasowała wówczas do świata tak ściśle, jak pasuje do kościelnej sytuacji w Polsce anno Domini 2020: „Oto miasto Świętego opuszczone,...