„Jeśli kto chce iść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech co dnia bierze krzyż swój i niech mnie naśladuje” (Łk 9, 23). Wszyscy synoptycy odnotowali to wypowiedziane w Cezarei Filipowej wezwanie Jezusa do podwyższenia swojego krzyża, ale tylko Łukasz zapisał, że chodzi o podwyższenie swojego krzyża codziennie.

Wiemy dobrze, że Jezus nie nakłada na nas nigdy ciężarów, których najpierw sam nie nosi. Pojawia się więc pytanie o Jego krzyż codzienny (byśmy nie redukowali Jego krzyża do jednorazowego heroizmu z Wielkiego Piątku). Co to było? Nazaret? Trzydzieści lat życia ukrytego, ubogiego, na „ostatnim miejscu”, w osadzie, z której „nie pochozi nic dobrego”? A może Kafarnaum? Bezdomność? Mieszkanie u ucznia (u Szymona Piotra), bez własnego miejsca? Bez rodziny? A może bardziej trudy misji? Wędrówka? Dni wypełnione pracą? Bez wypoczynku? Nie. Przecież wszystko to sam wybrał...