Jonaszowi bardzo się to nie podobało, tak że się rozgniewał” (4, 1). Jakże trudno postępować wedle wskazówek i nakazów Boga, jeśli On zmienia swoje zdanie. Jakże myśleć o Bogu, który bywa zmienny, a jak czytaliśmy w jednym z midraszy, tworzył i niszczył kolejne światy, nim powołał do istnienia świat w tej postaci, jaką my znamy. Jakby z zewnątrz przyglądał się swoim dziełom niczym artysta, który z dystansu rozpoznaje swoją pracę.

Bóg, szczególnie w Księdze Rodzaju, raduje się, smuci, bywa gniewny albo zrozpaczony. Ma wszelkie cechy człowiecze. Poza jedną: nic nam nie wiadomo o śmiechu czy poczuciu humoru Boga. Nie wiemy, czy tworząc Lewiatana, bawił się tym potworem i dziwił, że takiego okropnego zwierza ulepił. Humor nie jest jednym z atrybutów Boga.

Jonasz stanął przed poważnym wyzwaniem teologicznym. Musiał w sobie rozważyć, kim jest jego Bóg i czy należy się Go słuchać. Wiemy z cytowanego wcześniej zdania, że nie lubił Boga o zmiennym obliczu. Wiedział, że Bóg jest miłosierny, dobry, opiekuńczy, ale nie chciał mieć do czynienia z Bogiem o niestałej woli.

Tymczasem zmiana jest wpisana w dzieła, jakie Bóg stworzył i o których po wielekroć mówił, że są dobre. Dziesięć powiedzeń o stworzeniu świata kończy nasz Pan zadowolony z siebie i zadowolony ze swojego dzieła. Rychło jednak okazuje się, że to zadowolenie nie jest wcale tak oczywiste i stałe. Pierwszy problem, jaki Elochim napotyka, wiąże się z kobietą. Zobaczył samotność Adama i uznał, że potrzebna jest towarzyszka i to ona niesie w sobie życie. Pierwsze ćwiczenie z pierwszym człowiekiem też zostało rychło porzucone. Adam riszon był hermafrodytą. Drugi człowiek, opisany w drugiej opowieści o stworzeniu świata, pokazuje go jako niewinnego samca. Bóg zmienia swój stosunek do ziemi, ludzi, półludzi, gigantów, stworzeń żyjących i latających powiadając, że zostały zarażone ludzkim złem. Wszystko – poza Noem i zwierzętami w arce – skazał na zagładę. Tak się stało, co oznacza, że z pierwszym światem coś nie poszło wedle woli Najwyższego.

Trzeba było zmienić wiele i niemal zaczynać od początku, by więcej nie powtórzył się potop. Noe wyszedł z arki i z rytualnych zwierząt złożył Bogu ofiarę. Dym i zapach doszedł do nozdrzy pana Boga. Musiał się w tym momencie Bóg uśmiechnąć. Poczuł się zadowolony i zawarł przymierze z ludzkością zwane dzisiaj przymierzem Noahickim. Powstał porządek prawa. Rozświetlił na niebie piękną tęczę na znak pojednania i przyszłości. Tego dnia Jego łaskawość dla ludzi była nieskończona. ©