Dobrze jest pisać o Alexandrze Calderze na święta. Beztrosko, w rodzaju gratisowego uniesienia, tak jak gratisowe zdają się jego rzeźby i konstrukcje, niczego niewyrażające i niczego od nas, od naszego intelektu, od naszej zdolności interpretacji, niewymagające. Coś dobrego, miłego unosi się w powietrzu, unosi dosłownie, gdyż niemało jego dzieł nie jest postawionych, lecz zawieszonych w przestworzach sal wystawowych i plenerach.

Sala z tzw. mobilami przemienia ludzi; żadnej ponurości na licach. Pomalowana na lśniącą biel, by tym lepiej widać było błyski Calderowskich kolorowych blaszek, emanuje taką pogodą, że widzowie spacerują po niej jak po zaczarowanym lesie, w zwolnionym tempie i z szerokim uśmiechem na obliczach. A zaraz, w salce obok, będą się śmiali, oglądając filmik, na którym Calder odgrywa swoimi zmyślnymi kukiełkami przedstawienie cyrkowe. Cyrk przecież umieją...