Kiedy w filmie nakręconym przez kogoś takiego jak Leos Carax zapala się nagle latarnia magiczna, nie może to być jedynie błahy ornament czy rozmyślnie kiczowaty rekwizyt. ­„Annette” jest bowiem przewrotnym filmem o cudzie kina i sztuki w ogóle, ale także o ich syrenim śpiewie, który tyleż uwodzi, co wodzi na manowce. Który podszyty bywa twórczą udręką i ekstazą, lecz równocześnie sam nie bierze jeńców. Wreszcie – to film, który z operowym patosem konstruuje iluzję i w musicalowym stylu dekonstruuje ją na naszych oczach.

Od początku historia zostaje wzięta w cudzysłów. Niczym podczas seansu pierwszych filmów pojawia się napis proszący widzów o zachowanie ciszy – najlepiej, żeby w ogóle nie oddychali, o co nietrudno w obecnym maseczkowym reżymie. Następnie ze śpiewem na ustach („czy możemy zaczynać?”) zmierza ku nam barwny korowód: reżyser, jego córka Nastya, zaangażowani w film...