Piękny dwudziestoletni: na przełomie lat 70. i 80. Leos Carax żyje tak, jakby za wszelką cenę chciał pójść w ślady twórców francuskiej Nowej Fali. Pisze dla „Cahiers du cinéma” i podobnie jak Jean-Luc Godard oraz Claude Chabrol silnie inspiruje się amerykańskim kinem.

Pierwszy tekst, jaki publikuje na łamach legendarnego miesięcznika, to entuzjastyczna recenzja „Paradise Alley” (1978), zapomnianego dziś debiutu reżyserskiego Sylvestra Stallone’a. Zachwyca się też „Barwami ochronnymi” (1976) Krzysztofa Zanussiego, których przegadanie uważa za świetny chwyt, nieco paradoksalnie przypominający o naczelnej roli obrazu w filmach. Teksty nasto­letniego Caraxa, niepozbawione poetyckiego naddatku, stanowią wyznanie wiary w kino, ale mają też posmak manifestów. Młodziutki autor czuł, że to on wie najlepiej, czym powinna być dziesiąta muza. To szalone, buńczuczne i godne podziwu...