Gospodarz, który je zasadził, przez trzy lata przychodzi i daremnie szuka na nim owoców. Mówi więc do ogrodnika: „Wytnij je, po co jeszcze ziemię wyjaławia?”. Ogrodnik przekonuje go jednak, by pozostawił drzewo na czwarty rok; obiecuje też zająć się nim ze szczególną troską: okopie je i obłoży nawozem (por. Łk 13, 6-9).
Dla pełniejszej interpretacji tej przypowieści warto przywołać postanowienia Prawa Mojżeszowego zapisane w Księdze Kapłańskiej (Kpł 19, 23–25): „Kiedy zasadzicie drzewa owocowe wszelkiego gatunku, będziecie uważać ich owoce za »nieobrzezane«. Trzy lata pozostaną one »nieobrzezane«, nie będziecie ich jeść. W czwartym roku wszystkie ich owoce będą poświęcone jako dar radosny dla Pana. W piątym roku będziecie jedli ich owoce”.
Przyznacie, że ten przepis pozwala zobaczyć gospodarza (Gospodarza! – bez trudu przecież rozpoznajemy w Nim Boga) w nieco innym...