Co do mnie, nie tęsknię, jak Maciejewski, do "campu po polsku" ani do kina "świadomie kiczowatego, utopionego w brokacie i przesadzie". I odnajduję się w postaci złomiarza, czyli w "Edim". Ale rozumiem autora, kiedy pyta: gdzie jest polski film dla mnie?

Publiczne - prywatne

Tak pytaliśmy w Polsce zawsze, bo u nas co innego bywa publiczne, a co innego moje własne. Odczuwaliśmy i wciąż jeszcze odczuwamy tę podwójność życia, charakterystyczną dla krajów żyjących w półniewoli. "Jesteśmy dziećmi epoki - pisała z ironią Szymborska pod koniec lat 80. - epoka jest polityczna". Znów, niestety, staje się polityczna.

W tamtej epoce panował rozdźwięk między tym, co manifestowało się publicznie, a tym, czego pragnęliśmy dla siebie. Odkąd pamiętam, my, piszący, byliśmy zapędzani - wcale nie tylko przez władzę, także przez...