Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
Marcin Napiórkowski interesująco napisał o „siewcach strachu” i wykorzystywaniu lęków przez polityków. Mało precyzyjnie natomiast charakteryzuje pojęcie ryzyka. Utożsamia je z prawdopodobieństwem wystąpienia określonego zdarzenia. W rzeczywistości, w ocenie ryzyka bierze się pod uwagę także wielkość możliwych konsekwencji wystąpienia danego zdarzenia. Bywają bowiem sytuacje, w których ryzyko uznaje się za duże z powodu poważnych strat, jakie mogą wystąpić w wyniku zrealizowania się sytuacji o małym prawdopodobieństwie. Przykładem są zdarzenia określane mianem „czarne łabędzie” (pisałem o tym w „TP” 37/2017).
W wywodzie Napiórkowskiego niezrozumiałe jest stwierdzenie, że „ryzyko opiera się na obliczaniu prawdopodobieństw”, i w dalszym ciągu, że chodzi o iloczyn dwóch liczb. Ale jakich? Autor sugeruje, by mnożyć prawdopodobieństwa dwóch różnych zdarzeń. Tyle że wynik nie będzie oceną ryzyka, a prawdopodobieństwem tego, że zrealizują się łącznie oba zdarzenia. A i to tylko przy założeniu, że są one względem siebie niezależne.
Dyskusyjne są też stwierdzenia sugerujące, iż komunikacja ryzyka to przede wszystkim kwestia matematyczna. Autor zdaje się nie doceniać złożoności problemu „zamiany niebezpieczeństwa na wyrażone liczbami ryzyko”. Wyrazem tego jest m.in. używanie określenia „obliczanie ryzyka”. W praktyce prawie nigdy ryzyko nie jest obliczane, lecz szacowane na podstawie niepełnej informacji. Stwierdzenia o obliczaniu ryzyka i o tym, że „wzór jest prosty”, odnoszą się jedynie do wyjątkowo nieskomplikowanych, powtarzalnych i dobrze znanych zdarzeń.
