Kiedy rok temu Tony Blair, po powrocie ze szczytu Unii Europejskiej w Barcelonie, relacjonował Izbie Gmin przebieg spotkania, sala była zadowolona. Niektórzy posłowie z macierzystej Partii Pracy już wtedy wprawdzie mieli mu za złe „bratanie” się z prawicowymi przywódcami Hiszpanii oraz Włoch, inni atakowali brak postępów w uzdrawianiu oświaty, transportu i służby zdrowia, ale chyba nikt jeszcze na labourzystowskich ławach w Parlamencie nie zastanawiał się nad możliwością otwartej rebelii. W końcu to pod przywództwem Blaira lewica sprawowała rządy już przez drugą kadencję (taka sztuka nie udała się dotąd żadnemu labourzystowskiemu premierowi). I choć sondaże wskazywały na pewną erozję popularności Blaira, to wewnętrzne rozbicie i rozgardiasz panujący w obozie konserwatywnej opozycji nie wróżyły mu najgorzej.

Cudowne dziecko lewicy „Teflonowy Tony” (tak ochrzciła go prasa, z...