Zapłakana Maria Magdalena nieoczekiwanie przemówiła językiem tych autorów intrygi, którzy usiłowali oficjalnie tłumaczyć, że ciało Jezusa zostało wykradzione przez uczniów (Mt 28, 13). Chwilę później na dodatek pomyliła Jezusa z ogrodnikiem, sugerując, że to on przeniósł ciało Ukrzyżowanego (J 20, 15). Passę pomyłek przerwie dopiero sam Jezus, zwracając się po imieniu do płaczącej Marii.

Nieraz pragnęlibyśmy, aby każdy nasz gest i każde słowo doskonale wyrażały solidarną więź w świadectwie Zmartwychwstania. Tymczasem trzeba z pokorą przyjmować pomyłki i potknięcia. Prywatny perfekcjonizm powinien iść w parze z realizmem życiowym, abyśmy nie sądzili, że zawsze wszystko powinno nam wychodzić jak najlepiej; znacznie lepiej niż niewiastom, które przyszły do grobu wraz z brzaskiem wielkanocnego poranka.

Z drugiej strony pomyłki Marii Magdaleny uczą...