Kiedyś na zaproszenie krakowskich psychoterapeutów i psychoterapeutek przyjechał do Krakowa Tom Andersen, norweski terapeuta rodzinny. Byłam wtedy studentką psychologii. Stałam na scenie w roli jego tłumaczki. Andersen wiedział, że trochę się denerwuję, i był dla mnie szczególnie serdeczny. To ośmieliło mnie, żeby w jednej z przerw dokonać malutkiego nadużycia, czyli zainicjować nieodpłatną mikrosesję terapeutyczną. „Mam pytanie! Bo słyszę w sobie bardzo często głosy, np. głos mojego ojca i mojej matki, one mówią w mojej głowie często i głośniej, niżbym chciała. Co mam zrobić?” – powiedziałam, bo wtedy jeszcze, bardziej niż dzisiaj, wierzyłam, że nawet w skomplikowanych sprawach jest prosty sposób, którego można użyć, jeśli trafi się na kogoś odpowiednio mądrego, kto mi powie, co to za sposób. „Nic nie rób – odpowiedział tymczasem Andersen. – Te głosy są tobą”.

Poczułam wtedy...