„Trzynasty Kwartet” Beethovena to pierwszy w świecie utwór aleatoryczny. Zależnie od swego widzimisię wykonawcy mogą go kończyć „Wielką Fugą” (wydaną osobno jako op. 133) lub dopisanym na prośbę wydawcy konwencjonalnym finałem. W tym drugim przypadku dzieło nabiera cech pogodnego divertimenta z poważnym wstępem; w pierwszym zamienia się w monumentalną i mroczną budowlę, w której środku pełgają jakieś nieśmiałe płomyczki filuterności.

Hagenowie wybrali właśnie ten pierwszy wariant, może mniej wdzięczny, lecz za to bliższy intencji kompozytora, poprzedzając zaś „Kwartet” zestawem Mozartowskim (transkrypcjami pięciu fug Bacha i jego własnym „Adagiem” i „Fugą c-moll”), zawarli na swojej nowej płycie muzyczną dysertację o dziejach kontrapunktu rozpisanego na cztery instrumenty smyczkowe.

Fugi Bacha (wybrane przez Wolfganga z „Wohltemperiertes Klavier”) grane są w sposób...