Na pewno nikt nie ­zbombarduje ­Kijowa, na pewno nikt nie ­będzie go zdobywać, po prostu nikt się nie odważy – tak pisałem rok temu, na początku lutego 2022 .

To nie tak, że nie wierzyłem w możliwość rosyjskiej inwazji. Po prostu nie chciałem w nią wierzyć. A przede wszystkim nie chciałem rezygnować z mojego spokojnego trybu życia. Nie znam nic wspanialszego niż codzienne rytuały: poranna gimnastyka, pisarska praca nad tekstami w ciągu dnia, czytanie książki i kieliszek wytrawnego wina wieczorem, muzyka z porządnych kolumn, ciepłe światło girland, rozmowy z żoną o twórczości i wychowaniu syna, przyjaciele wpadający w odwiedziny z butelką ­prosecco, czipsami i zakarpackim rzemieślniczym serem.

A tu – inwazja. Mnie ogarnęła panika. Nie chodziło tylko o przerażenie skalą nadchodzącej tragedii, której w pierwszych...