Tak konkretnie to czyje życie: byka, konia i świni? – mógłbym zapytać, ale za dobrze znam i szanuję ludzi mających na co dzień do czynienia ze zwierzętami, więc wiem, że nie są sentymentalni i jasno stawiają granicę między bytem ludzkim a zwierzęcym. Dotyczy to także najbardziej ekologicznych, nieprzemysłowych hodowców, których mogłem obserwować z bliska: prawdziwa odpowiedzialność za zwierzę hodowlane, czyli takie, które samo istnienie zawdzięcza ludzkiej inicjatywie, z góry zakłada jego uśmiercenie. Rozchodzi się tylko o to, czy umiemy uczynić to w humanitarny, empatyczny sposób.

Z pewnością pan boucher potraktowałby takie rozważania jako zły dowcip, a ostatnia rzecz, jaką możesz chcieć zrobić, próbując się wpasować w prowincjonalne życie, to zrazić do siebie sklepikarzy i rzeźnika. Ranga tego zawodu we Francji zdumiewa mnie na równi z prężną dzietnością tego ludu...