Wybór był słuszny merytorycznie, lecz trafny przede wszystkim ze względu na różnicę. Różnicy polski futbol (a to Polska właśnie) potrzebował najbardziej. Wystarczy przyjrzeć się baczniej areopagowi naszych trenerów, komentujących w telewizji kolejne mecze. Przy największych nawet umiejętnościach nie mogliby wnieść na stanowisko selekcjonera tej jednej radykalnej odmiany - fizycznej. Choć z tak odległych pochodzą niekiedy miotów, są jakoś sobie bliscy i etnicznie, i mimicznie; na ich twarzach jest wypisana podobna, całkiem inna niż u Beenhakkera, egzystencjalna kalkulacja, negocjacja z życiem. Może jeden Jacek Gmoch, zresztą już emeryt, mógłby wybić dziurę w murze podobieństwa.

Ale nie chodzi jedynie o polską fizjonomię sportową, którą tu roztrząsam śladem mistrza Mamonia, opisującego w "Rejsie" twarz naszego i zagranicznego aktora, z korzyścią dla tego...