Tym, co najbardziej konfuduje podczas oglądania najnowszego spektaklu Jana Klaty, jest sposób narracji. Charakterystyczna dla reżysera bardziej filmowa niż teatralna składnia, oparta na nieregularnym rytmie zaskakujących słowno-muzyczno-ruchowo-wizualnych asocjacji i dysjunkcji, wydaje się tu ustępować miejsca stosunkowo tradycyjnej epickiej opowieści o losach grupy ludzi uwikłanych w poplątane relacje biznesowo-erotyczne. Nic dziwnego: w końcu to kapitalizm, ta gargantuiczna metanarracja, zrodził wielką powieść obyczajową. I pożarł ją - jak wiele innych zjawisk i idei.

"Ziemia obiecana" Klaty to odarty z mięsa szkielet epickiej powieści, weduta przemalowana w stylu popartowskim - tyle nam dziś pozostało. Zasiadający przy dziesiątkach identycznych stolików modnej restauracji wąsaci panowie w garniturach, pochyleni nad note­bookami, wyglądają jak negatyw...