To było przesympatyczne spotkanie ponad podziałami. Usiedliśmy do kolacji – po jednej stronie lewicowy, raczej niewierzący intelektualista, po drugiej ja. Rozmawialiśmy o podróżach, by potem, ostrożnie, przejść na tematy kościelne. Diagnozowaliśmy kryzys, on dopytywał o moje oceny, a ja kreśliłem obraz „końca Kościoła, jaki znacie”, głębokiego kryzysu wiarygodności, który powinien doprowadzić do uformowania się nowego kształtu katolickich instytucji, nowego rozumienia kapłaństwa, głębszego dostrzegania zakamuflowanej przemocy wewnątrz niektórych instytucji czy nawet form duchowości chrześcijańskiej. On słuchał, czasem coś dorzucał, czasem się spierał. A kiedy miał już wezwać taksówkę, zadał mi pytanie, które sprawiło, że ostatecznie odjechał kilka godzin później: – Tomek, a w zasadzie, skoro to wszystko wiesz, skoro tak surowo diagnozujesz rzeczywistość, to czemu jesteś w Kościele?...