Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
"Będę wyliczał szczegóły dotyczące budowy i wydatków na jedyny katolicki kościółek w półmilionowym mieście. To są mikrowydatki i mikrosukcesy, wysiłek jednak był w skali makro. Policzyłem niedawno w pamięci, że cała kapliczka (długa na 12, a szeroka na 6 metrów) kosztowała około 6 tys. dolarów. Wiele materiałów dostałem bezpłatnie od proboszcza z Zaporoża i Doniecka, jeszcze więcej z fabryki Forte, gdzie pracują Polacy. Najbardziej wzruszający był jednak »wdowi grosz« przynoszony mi nieustannie przez staruszki, moje parafianki. Każdego miesiąca tuż po otrzymaniu renty cichutko, bez rozgłosu, w ciemnym korytarzyku wręczały mi 10, 20, a czasem i 200 hrywien...".
Zapis zmagań z budową i trudami duszpasterzowania powstawał na przestrzeni miesięcy. Niesolidne ekipy budowniczych, oczekujących nie tylko zapłaty, ale i obsługi. Parafianie, niedostrzegający nawet krzyczących sytuacji wymagających ich pomocy - a potem mobilizujący się w sposób, który budzi wręcz zawstydzenie. "Kobiety sprzątały, wynosiły na plecach góry śmieci. (...) same tynkowały okna, gdy odeszła kolejna brygada niesolidnych
robotników". "Dłońmi, bez kielni" - dodaje ksiądz Wiśniewski.
"Prócz Makiejewki dojeżdżam do Artiomowska, gdzie również trwają prace budowlane: rekonstrukcja 144-letniego franciszkańskiego kościoła. (...) jeszcze brak światła, ogrzewania, nadal wisi nam nad głową sztucznie dobudowane piętro. (...) By podtrzymać ducha dwudziestoosobowej wspólnoty, jeżdżę ostatkiem sił trzy razy w tygodniu 100 km w jedną i 100 km w drugą stronę, co po wzroście cen benzyny kosztuje około 200 dolarów miesięcznie. Zważywszy, że moja miesięczna taca wynosi około 50 dolarów...". Z dalszych notatek wynika, że czasem pozostaje jazda autobusem lub autostopem. I nieustanna nadzieja, że zjawi się ktoś, kto podzieli wysiłki. Ksiądz, siostra zakonna, świecki misjonarz. Bez tego sama ofiarność ludzi dobrej woli z bliska i z daleka, co pewien czas ożywająca i skrupulatnie odnotowywana, nie wystarczy.
"Wszystkich proszę: nie milczcie, zmówcie za nas zdrowaśkę i opowiadajcie o tym, że gdzieś za miedzą też są ludzie wierzący, którzy nie zawsze mogą w niedzielę uczestniczyć we Mszy świętej" - koresponde-
ncja, zatytułowana tak właśnie: "Proszę, nie milczcie", kończy się podaniem adresu i kont bankowych. Przychodzi w samą porę, teraz, gdy z okazji trwającej właśnie wizyty w Polsce Benedykta XVI tak mocno słychać dumne przypominanie, żeśmy wierni jak nikt w Europie, jedyni zapełniający kościoły i publicznie wyznający naszą wiarę.
