Mogli liczyć się z tym, że u kresu podróży przywitają ich bojówki z napisem: "król żydowski tylko dla prawdziwych Żydów, nie dla włóczęgów

ze Wschodu". Mogli obawiać się trudów długiej podróży, nieobliczalnych reakcji Heroda, zagubienia płynącego z braku dokładnych informacji o Nowonarodzonym. Jeszcze przed podjęciem wyprawy jakieś życzliwe dusze mogły im wytłumaczyć, że jeśli koniecznie chcą się pomodlić, przecież mogą to uczynić w domowym zaciszu; wcale nie muszą podejmować wypraw na zgniły Zachód.

Tymczasem, na przekór logice i dobrym radom, powędrowali pielgrzymim szlakiem, by ostatecznie upaść na twarz przed Dzieciątkiem i oddać Mu pokłon

(Mt 2, 11). Ich bezinteresowna wyprawa, podczas której nie liczyli wydatków, kilometrów ani odcisków,

wyraziście kontrastuje z zachowaniem betlejemskich rachmistrzów,...