Chodźmy już, tu jest trupio – słyszę, choć dopiero zaczęliśmy poranny spacer po największym targu staroci. No ale jest trupio, to prawda. Kule oparte o kołyskę retro zdają się wołać: ­memento mori. Wyliniałe, wypchane zwierzęta i ptaki wyglądają marnie, wywleczone z dawnych domów na jesienne słońce. Pamiątki kolonialnej przeszłości – figurka czarnoskórego lokaja, maski, bransolety i rękojeści noży zrobione z kości (słoniowej?), torebka z pancernika – sprawiają, że się wzdrygam. Krążę, patrzę, nie dotykam. Przestałam szperać, odkąd w pudełku z biżuterią natknęłam się na sztuczne zęby. Sprzedawca nawet nie przejrzał dokładnie wyprzedawanego majątku nieboszczki. Taksuję więc wzrokiem osobliwe kolekcje rozstawione na ulicach. Cudze życia, rodzinne suweniry, absurdalne bibeloty, które śmieszą, aż przypominam sobie, że też mam w domu drobiazgi ważne i ładne tylko dla mnie. Zdjęcia...