Pierwszy raz spotkaliśmy się w Waszyngtonie dwa lata po pamiętnym wyborze papieża-Polaka. Właśnie z pontyfikatem Jana Pawła II łączył wielkie nadzieje na przyszłe przemiany w Europie. Także i później, ilekroć pisał do mnie, zawsze wprowadzał odniesienie do papieskiej posługi i czynił to z tak wielką miłością i nadzieją, że moglibyśmy sobie życzyć, by wszyscy Polacy równie mocno przeżywali swą więź z Papieżem.

Reagując na polonijne niedyskrecje, zapytałem go wtedy o różnice między nim a Jerzym Giedroyciem w ocenie polskiej sytuacji. Uśmiechnął się i odparł: “niektóre różnice między nami są naturalne i nieuniknione. Nie należy ich jednak przeceniać. Może najgłębsza wypływa stąd, że dla Jerzego wydarzenia polityczne są jedynie wynikiem ludzkich działań i naturalnych uwarunkowań. Ja zaś wierzę w Boga, który działa w historii. Dlatego właśnie tak wielką nadzieję...