Istnieje pewna przypadłość, która od dawna nęka polską zbiorową psyche, a zatem nas wszystkich, społeczeństwo (wraz z jego elitami, oczywiście, a może nawet w głównej mierze z elitami). Jak ją precyzyjnie określić? Może tak: intensywny dualizm, przybierający zwłaszcza w ostatniej dekadzie rozmiary bez mała manichejskie.

Zna to dobrze każdy, kto obserwuje dyskusje toczone zarówno w radiowych czy telewizyjnych studiach, jak i w mediach społecznościowych (które stały się dzisiaj przecież – nie ma co ukrywać – odpowiednikiem starożytnej agory). Nikt nikogo nie słucha, a dialog należy do rzadkości. Obie zwaśnione strony kultywują głębokie przekonanie o własnej słuszności oraz głupocie i podłości moralnej strony przeciwnej. Wszystko, co mówią jedni, drudzy deprecjonują, panuje bowiem pogląd, że racja jest wyłącznie w „naszym” obozie, nigdy zaś, choćby ułamkowo, w obozie „...