Kiedy przyszła wiadomość o śmierci Marii Orwid, zadałam sobie pytanie, co byłoby, gdyby Katarzyna Zimmerer i Krzysztof Szwajca nie przeprowadzili z nią rozmów, które złożyły się na książkę "Przeżyć... i co dalej?" (2006). Oczywiście pozostałoby dzieło wybitnej uczonej, która uczestniczyła w procesie humanizującym psychiatrię w Polsce, stworzyła pierwszą w naszym kraju akademicką Klinikę Psychiatrii Dzieci i Młodzieży, a także rozpoczęła projekt terapeutyczny dla Dzieci Holokaustu - i ich dzieci (czyli tzw. Drugiego Pokolenia). Pozostałaby pamięć i wdzięczność pacjentów, uczniów lub tych, którzy po prostu mieli szczęście ją spotkać. Przez jakiś czas pozostałby też zapewne obraz kobiety atrakcyjnej, która do końca budziła zazdrość umiejętnością noszenia egzotycznej biżuterii i przekształcania ubioru w niemal malarskie kompozycje.

Bez książki "Przeżyć... i co...