Spektakl Krzysztofa Garbaczewskiego na podstawie "Tybetańskiej księgi umarłych" kończy zwrot do widzów, brzmiący mniej więcej w taki sposób: nie wiemy, czy to wszystko miało sens, może nie miało; wiemy, że niektórym ta księga jest potrzebna, dla niektórych jest ważna. Ktoś powiedziałby, że to łatwizna i strata czasu: zrobić spektakl po to, by zamanifestować, że literacki materiał jest dla nas obcy, może nawet bezwartościowy. Jednak wartość takiej kapitulacji zależy od tego, w jaki sposób i z jakich powodów do niej dochodzi. I czy twórcy także siebie obarczają odpowiedzialnością za niepowodzenie. Intrygujące przedstawienie Garbaczewskiego dostarcza na ten temat ciekawych odpowiedzi.

Buddyzm i postmodernizm

Najbardziej znaną wykładnię "Księgi" dał Jung, przekładając rytualną buddyjską opowieść na zachodnie kategorie myślenia. I...