Zupełnie coś innego. Znacznie prostsze: dokładny zapis rozmowy, jaką dwóch poważnych panów zamieszkałych niedaleko siebie w tej samej dzielnicy Brukseli prowadziło stosunkowo często, na ogół po kolacji, czyli wieczorową porą, latem i zimą, nawet w lekki deszcz i niegroźny mróz.

Nie było w niej nic tajemniczego. Chodziło o... spacer. Słowa „wielkie” czy „małe” określały długość „kółka”, to znaczy najczęściej - zależnie od czasu i pogody - przebywanej trasy; pytanie „sam?” dotyczyło ewentualnego towarzystwa obu żon; „kiedy?” - określić miało moment wyjścia z domu i spotkania; „jak zwykle” - to znaczy mniej więcej w połowie dystansu dzielącego rezydencje obu wysokich umawiających się stron.

Dialog ten, może dziś nieco rzadszy niż kiedyś (lata robią swoje), trwa jednak już od ponad trzech dziesięcioleci. Wojciecha Skalmowskiego - profesora, językoznawcę, orientalistę,...