ANNA GOC: „Dokładnie tak jak u mnie rysuje się u niej linia włosów nad czołem” – piszesz w „Czystce” o swojej babci Franciszce Surmiak. Na początku miała to być książka właśnie o niej. Dlaczego?

KATARZYNA SURMIAK-DOMAŃSKA: Chciałam ją po prostu lepiej poznać. Franciszka zmarła, zanim się urodziłam. Ojciec rzadko ją wspominał. Jeśli dopytywałam, zasłaniał się niepamięcią albo powtarzał w kółko te same anegdotki. Dziwiłam się: jak można nie pamiętać własnej matki?

Wiedziałam, że babcia zmarła w szpitalu psychiatrycznym, 20 lat po wojnie, ale długo nie łączyłam jej choroby z ­traumami wojennymi. Dziwne, prawda?

Jak myślisz, dlaczego?

Kiedy piszę reportaże o życiu innych ludzi, zwykle dość sprawnie idzie mi analizowanie, łączenie faktów, stawianie pytań. Kiedy wzięłam na warsztat własną historię, okazało się, że to wcale nie takie proste....