Przed dwudziestu trzy laty był taki zwyczaj w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych, że po wyjściu Ministra ktoś z kierownictwa pełnił dyżur w jego gabinecie do późnych godzin nocnych. Kiedyś i mnie przypadł ten obowiązek. Krzysztof Kozłowski został zaledwie parę tygodni wcześniej szefem MSW i dyżury zaczęli pełnić ludzie, z którymi przyszedł do resortu.
Teraz, siedząc w tym samym gabinecie, wspominam tamten czas, tamtą chwilę, gdy Krzysztof wychodził, żartując sobie ze mnie, że z pewnością w trakcie swojego dyżuru wywołam jakąś małą wojnę. To trwało tak krótko – Krzysztof był ministrem zaledwie osiem miesięcy, a odcisnął swoje piętno na całym pokoleniu ludzi. Bo dziś nadal się w gmachu mówi, że to był gabinet Kozłowskiego (a nie Kiszczaka czy Macierewicza), że tu siedział, że tu zaczęła się historia Ministerstwa Spraw Wewnętrznych Niepodległej Polski.
Jaka siła tkwiła w tym...