Ale gdzieś, pod spodem, uginało się lekko, bagiennie. Więc nie sawanna, tylko łęg nadrzeczny, i nie akacje czy baobaby, ale wierzby wielkie i bezlistne. A tam, gdzie wyjeżdżone koleiny, czarne błoto się pokazywało. No ale trochę jednak jak sawanna, jakbyśmy kontynent zmienili. Antylop odruchowo wypatrywałem, słoni, jak wędrują czujnie do wodopoju, do rzeki, która w trzcinach meandrowała. Blisko brzegu kończyła się czarna ziemia i piachy zaczynały. Sama woda miała kolor ciemnego szkła. Niby przejrzysta, ale pochłaniała światło i nic w głębi nie było widać. Tylko tę niby przezroczystość jak w starych butelkach brązowego szkła. No ale słoni ani antylop, ani żyraf nigdzie nie było. Tylko ślady po dzikach gdzieniegdzie.

Tak kończył się kraj. Kończył się, jak Pan Bóg przykazał: pokorniał i zanikał. W monochromatycznym krajobrazie, jak – nie przymierzając – z japońskiego drzeworytu,...