Pomnik Rhodesa nie tyle runął, co został ściągnięty z piedestału przez dźwig, wezwany przez władze uniwersytetu, na terenie którego się znajdował. Zebrani wokół studenci wznosili zwycięskie okrzyki „Amandla! Awethu! Władza w ręce ludu!”. Usmarowali ściągany posąg czerwoną farbą, wsadzili mu kubeł na głowę, tańczyli na pustym cokole.

Ale obyło się bez zwykłych przy takich okazjach wybuchów niszczycielskiej furii, żądzy odwetu, gniewnego buntu. Rewolucji udało się uniknąć, bo uniwersyteckie władze szybko uległy żądaniom studentów i zgodziły się usunąć pomnik Rhodesa, wzniesiony na terenie ufundowanej przez niego akademii.

Najwspanialsza z ras
Sir Cecil John Rhodes, XIX-wieczny brytyjski Cortez i Pizarro (choć nie przelał tyle krwi co Hiszpanie), uchodzi za chorążego kolonialnych podbojów dla chwały Imperium Brytyjskiego.

Na południe Afryki, do...