Od dziewięciu miesięcy Wołodymyr Zełenski funkcjonuje pod podwójną presją. Z jednej strony w codziennych wystąpieniach do swoich obywateli musi dawać im nadzieję, dowodzić, że opór i ofiary mają sens, że sprawy idą w dobrym kierunku. Z drugiej – wobec polityków zachodnich musi zabiegać o broń, pieniądze i wszelkie możliwe wsparcie, którego znaczenie dla przetrwania jego kraju rośnie z miesiąca na miesiąc (jeden szczegół: ponad połowa budżetu Ukrainy pochodzi już z międzynarodowych donacji). Musi też szukać sposobów, aby ci z nich, którzy wciąż wahają się przed uczynieniem kolejnego kroku, jaki chwilę wcześniej zdawał się im nie do pomyślenia, mieli odwagę go uczynić – i mieli też argumenty dla swoich obywateli, często już „znużonych Ukrainą”.

Przyczyna i skutek

Co Zełenski chciał więc uzyskać albo czemu zapobiec, gdy przez kilka irytująco długich dni obstawał przy tym...