Okładka przedstawiała parę na plaży i ich przelotne szczęście. Mężczyznę i kobietę ukazano tak, jakby nie byli zwróceni ku sobie. Bezdzietny styl życia promuje indywidualizm. Ale czy to rzeczywiście dobrze, by człowiek żył sam? Przecież w Biblii czytamy, że jest wprost przeciwnie. Jan Paweł II wyraźnie twierdził, że życie oparte na egoistycznie rozumianym indywidualizmie prowadzi do dojmującej samotności. Ta tyrania indywidualizmu sprawia, że każdy chce być panem swojego życia.
Jednocześnie badania opinii publicznej pokazują, że dla młodych ludzi najważniejszą wartością w życiu jest rodzina (np. dla 85 proc. młodych Polaków rodzina to absolutny warunek szczęścia, a tylko 12 proc. twierdzi, że szczęście osiągnie także bez jej zakładania). To dowód, że rodzina to dla ludzi największa ostoja bezpieczeństwa. Pomimo tego ciągle zmniejsza się liczba tych, którzy to dążenie do szczęścia i bezpieczeństwa realizują, wchodząc w związki małżeńskie i zakładając rodziny.
Dlaczego tak się dzieje? Bo bardzo często trudno dochować wierności. Utrata chrześcijańskich wartości połączona z obawą o przyszłość, która w dzisiejszych czasach jawi się niepewnie, powodują, że młodzi uciekają od odpowiedzialności. Trudno nauczyć młodych, czym jest solidarność i braterstwo, jeśli oni samych siebie nie uważają za braci i siostry. Niebawem okazać się może, że Afryka będzie bogatsza od Europy – bogactwem zasobów ludzkich, bo tam przyrost naturalny jest wysoki. Jak więc nakłonić młodych Europejczyków do podejmowania zobowiązań? Musimy wrócić do chrześcijańskich korzeni, by wzbudzić w nich prawdziwe, a nie tylko deklarowane przekonanie, że rodzina to źródło szczęścia. Jak to zrobić?
Po pierwsze, przekonywać, że małżeństwo to nierozerwalny związek, który nadaje relacji dwojga ludzi nową jakość. Daje stabilność, która jest niezbędna dla prawidłowego rozwoju dzieci, a której próżno szukać w związkach partnerskich czy rodzinach patchworkowych i niepełnych. Dzieciom wychowanym w małżeństwie w mniejszym stopniu zagraża niedostosowanie społeczne, gdyż uczą się prawidłowych wzorców relacji. Rzadziej mają też problemy w szkole. Rodziny oparte na małżeństwie są w znacznie mniejszym stopniu zagrożone trudnościami emocjonalnymi i ekonomicznymi.
Po drugie, wskazywać, że małżeństwo sprzyja większej solidarności międzypokoleniowej. Po trzecie, to w rodzinie buduje się kapitał społeczny, od niej zaczyna się budowanie wspólnot sąsiedzkich. To w niej dzieci uczą się współistnienia w społeczeństwie.
Jednym słowem, Europa potrzebuje rodziny, bo to ona zapewnia humanizację życia społecznego. Warto zastanawiać się nad niosącymi zagrożenie transformacjami społecznymi, ponieważ mogą negatywnie wpłynąć na naszą przyszłość.

ABP VINCENZO PAGLIA, przewodniczący Papieskiej Rady ds. Rodziny (w jego imieniu wystąpienie odczytał sekretarz Papieskiej Rady ds. Rodziny ks. Carlos Simón Vázquez).