Po ostrzale budynku dach spłonął i spadł, tak powstała widownia. W zniszczonej garderobie trudno o intymność, lecz sceny wojna szczęśliwie nie ruszyła. Przez 11 lat zdążyła się na niej przyjąć niewielka brzózka.

– Dziękuję tym, którzy sprawili, że mogło tu wyrosnąć drzewko, i że belki stropowe utworzyły całkiem wygodne siedzenia. I proszę, na czas trwania przedstawienia wyłączcie swoje telefony – mówi Nenad Todorović, reżyser teatru.

Nic, tylko się uśmiechnąć. I tak przecież donikąd nie idzie się stąd dodzwonić – ze wsi Sredska pod Prizrenem – bo władze Kosowa wyłączyły anteny serbskich sieci telekomunikacyjnych, z których korzystali tutejsi Serbowie, ciągle niepogodzeni ze statusem mniejszości w tym najmłodszym państwie Europy.

Aktorzy, którzy pierwsi wchodzą na podwyższenie, widzą jeszcze rozbawione twarze widowni. Są dobrze oświetlone, popołudniowe światło...