Czyżby pożyczka „na wieczne nieoddanie”? Tak to właśnie wygląda na pierwszy rzut oka. Zapowiadając dziesiątą plagę, Najwyższy mówi Mojżeszowi: „Oznajmij to ludowi, ażeby każdy mężczyzna u sąsiada swego i każda kobieta u sąsiadki swej wypożyczyli przedmioty srebrne i złote” (Wj 11, 2; Biblia Tysiąclecia). Talmud – roztrząsając niektóre aspekty wyjścia z Egiptu – zagaja odnośnie do tego wersu, pytając o użytą hebrajską partykułę proszącą. Nie zobaczymy jej odpowiednika w polskim tekście – nawet u Cylkowa, który jednak mruga do nas okiem, używając partykuły wzmacniającej („Pomówże w uszy ludu…”). Dlaczego więc Wszechmocny prosi Mojżesza, by porozmawiał z ludem i poprosił o podjęcie pewnych działań, miast – jak zazwyczaj – wydać dyspozycje? Proponowane wyjaśnienie dotyczy spełnienia obietnicy danej Praojcu Abrahamowi (zob. Rdz 15, 13-14): Izraelici byli zniewoleni i ciemiężeni, a wkrótce...