Przede wszystkim oczy, w centrum niemal każdego kadru. Okrągłe niczym pinezka albo przymrużone. Czarne jak smoła lub przeciwnie, szczegółowo ujawniające anatomię organu. Czasem skierowane prosto w obiektyw, innym razem całkiem poza fotografię. Na zdjęciu reklamującym wystawę i takie, i takie: flesz aparatu odbity w spojrzeniu jemiołuszki i gimnastykujące się oko człowieka, który próbuje złapać ostrość na swoje ramię, gdzie ptak siedzi.

To, że w portretowej fotografii oczy są najważniejsze, to oczywiście komunał. Włodzimierz Puchalski, najwybitniejszy polski fotograf przyrody, zdawał się go brać na serio również wtedy, gdy fotografował zwierzęta. Zblazowane koty w ostrym słońcu. Sóweczki w dziurze budki lęgowej, z karykaturalnym obłędem wypisanym w spojrzeniach. Sarniątko, czyli niewinność. Desperacja wiewiórki, mądrość szympansa. Gęś, która się uśmiecha, choć przecież dziób...