Wydaje mi się, że w młodej poezji obserwuje się silne nasycenie tekstów problematyką religijną, jakby problem wiary i niewiary stał się ważny dla podmiotu i rzutował na sposób kreowania świata przedstawionego.

Zerkanie w stronę transcendencji

Nie twierdzę, że oto doszło do głosu pokolenie byłych ministrantów i uczestników grup oazowych, zwracam tylko uwagę, że patos i religijna duchowość znowu stały się istotnymi problemami poetyckimi. Szczególnie wyraziście widać to na “ateistycznym" tle poezji poprzedników, wśród których jedynie twórczość Krzysztofa Koehlera i Wojciecha Wencla w oczywisty sposób nawiązywała do chrześcijańskiego etosu, na nim opierając kształty przedstawionego świata.

Inni poeci wyraźnie stronili od tego typu tematów, umieszczając bohaterów w przestrzeni pozbawionej sacrum. Drwina i ironia,...