Ustawa trybunałowa wydaje się być bardziej niż aktem umysłu aktem rozpalonego ciała: wystarczyłoby przecież tylko jedno z jej obostrzeń (np. nakaz rozpatrywania spraw w kolejności), by ukatrupić Trybunał Konstytucyjny. Meursault z „Obcego” Camusa strzelał do swej ofiary trzy razy, choć nie żyła już po pierwszym strzale. Sam nie pojmował później przesady tej przemocy, transu, w który wpadł. Kolejne paragrafy nowej ustawy są jak kolejne strzały czy dodatkowe kołki osinowe w zwłoki wampira; trzeba ich wbić kilka w morderczym, nieopanowanym pląsie.

Ta chwila po ostatecznym przegłosowaniu, chyba spontaniczna, niewyreżyserowana: euforia, oklaski, unoszenie rąk, skandowanie przez posłów Prawa i Sprawiedliwości słowa „demokracja” czy – parę dni później – „wolne media”. Jakby – dla nieprzychylnych obserwatorów – to była czarna msza, która używa tych samych świętych słów, co msza...