Pójdźcie za mną

​Na czym dzisiaj polega to chodzenie za kimś, najlepiej widać w górach, np. przemierzając szlak od Czarnego Stawu Gąsienicowego na Zawrat czy na przełęcz Karb. Po szlakach wysokogórskich chodzi się gęsiego. Najpierw idzie przewodnik, za nim powinien iść najsłabszy z uczestników wyprawy i na końcu – czyli na kluczu – ostatni turysta, na którym spoczywa obowiązek czuwania nad całością grupy. Natomiast w judaizmie pierwszego wieku ten zwrot był zaproszeniem do wstąpienia do szkoły jakiegoś mistrza, któremu uczeń winien był szacunek i posłuszeństwo oraz służbę. Łatwo zauważyć, że te oczekiwania wobec uczniów mają charakter mocno paternalistyczny. Dlatego uczniowie Jezusa po jakimś czasie usłyszą od swego Mistrza: „Wy jesteście moimi przyjaciółmi, jeśli spełniacie wszystko, co wam polecam. Już nie nazywam was sługami, bo sługa nie wie, co czyni jego pan. Nazwałem was przyjaciółmi, gdyż dałem wam poznać wszystko, czego dowiedziałem się od Ojca”. Po latach Paweł Apostoł, który do grona uczniów doszedł już po śmierci Jezusa, wyciągnie wnioski z tych słów Mistrza i powie: „Wy jesteście Ciałem Chrystusa, a każdy z was jest Jego częścią”. I zaraz dopowiada: „Pokażę wam drogę, która przewyższa wszystkie inne: Gdybym mówił językami ludzi i aniołów, a miłości bym nie miał, stałbym się miedzią brzęczącą lub dźwięczącymi cymbałami”.

A dzisiaj biskup Eisenstadt Ägidius Zsifkovics mówi, że kryzys „uchodźców jest poważnym egzaminem dla humanitarnej Europy”, zaś „łodzie uchodźców na Morzu Śródziemnym twardym sprawdzianem naszego poziomu miłosierdzia”, gdyż „w centrum chrześcijaństwa znajduje się Jezus – dziecko uchodźców”. Łódź uchodźców to ostrzeżenie, „taka sama surowość, z jaką obecne społeczeństwo traktuje wypędzonych, jutro może spotkać potrzebujących w jego własnych szeregach”. To prawda, tak już bywało, gdyż każdy mur da się obejść, kolczasty drut rozplątać, każdy rów zasypać, a jeśli nie pomożemy z dobrej woli, biedni i tak przyjdą przed nasz próg i wejdą już bez pukania. Dlatego że człowiek ma „prawo do życia, do nienaruszalności ciała, do posiadania środków potrzebnych do zapewnienia sobie odpowiedniego poziomu życia (...) prawo (do) zabezpieczenia społecznego (...) ma naturalne prawo do należnego mu szacunku, do posiadania dobrej opinii, do wolności w poszukiwaniu prawdy (...) do wypowiadania i rozpowszechniania swych poglądów oraz swobodnej twórczości artystycznej. Ma wreszcie prawo do otrzymywania prawdziwych informacji o wydarzeniach życia publicznego (...) ma prawo do korzystania z rozwoju wiedzy, to znaczy do otrzymywania wykształcenia (...). Do praw człowieka zalicza się również możność oddawania czci Bogu zgodnie z wymaganiem własnego prawego sumienia oraz wyznawania religii prywatnie i publicznie” – pisał Jan XXIII w „Pacem in terris”. ©