„Gdy był już blisko Jerozolimy, na widok miasta Jezus zapłakał nad nim i rzekł: »O gdybyś i ty poznało w ten dzień to, co służy pokojowi! (...) Bo przyjdą na ciebie dni, gdy twoi nieprzyjaciele otoczą cię wałem, oblegną i ścisną zewsząd. Powalą na ziemię ciebie i twoje dzieci z tobą, a nie zostawią w tobie kamienia na kamieniu za to, żeś nie rozpoznało czasu twojego nawiedzenia«” – oto fragment Ewangelii Łukaszowej (19, 41-44) proklamowany nam niedawno przez Liturgię.

Płacz Jezusa to płacz miłości. Bóg płacze nad swoim miastem, które – nie rozpoznając i odrzucając nawiedzającego go Pana – sobie samemu szykuje dramat aż po niemal całkowite zniszczenie. To płacz miłości, która narzuciła sobie bezsilność – płacze „Mocarz maleńkości”. Przyszedł jako Sługa/Niewolnik, jakby „zapierając się siebie” – swojej wszechmocy i potęgi – jako Ten, który nie potrafi (bo nie chce) wymuszać...