W moje ręce trafiły dwa monograficzne albumy z muzyką Petera Eötvösa, wybitnego dyrygenta specjalizującego się w interpretacjach muzyki nowej oraz bardzo dobrego kompozytora. Eötvös to typ racjonalisty, z żelazną konsekwencją przeprowadzającego swe artystyczne zamysły. Logika, całkowite panowanie nad muzyczną materią, precyzja i staranność - takie są jego utwory i dyrygenckie kreacje. Główna tajemnica Eötvösa tkwi jednak w umiejętności uwznioślania: potrafi tchnąć w dźwięki ducha, omijając przy tym jakikolwiek patos, łatwą efektowność, oczywisty kicz. Komponuje muzykę środka: wyrosłą z jednej strony z nurtu zachodnioeuropejskiej moderny spod znaku francuskich spektralistów, z drugiej zaś - holenderskich postmodernistów i dźwiękowych przestrzeni Karlheinza Stockhausena. Nie bez znaczenia są też doświadczenia zdobyte przez kompozytora w studiach muzyki elektroakustycznej oraz...