Wykupienie dostępu pozwoli Ci czytać artykuły wysokiej jakości i wspierać niezależne dziennikarstwo w wymagających dla wydawców czasach. Rośnij z nami! Pełna oferta →
O najnowszej płycie Pearl Jamu, nazywającej się tak samo jak zespół, stało się głośno głównie ze względu na zaangażowane teksty utworów skierowane przeciwko administracji Busha. Krzywdzące jest jednak pomijanie przez wielu krytyków kwestii muzycznych. Większość albumów Pearl Jam rozpoczyna się od mocnego uderzenia. Tym razem na początek otrzymujemy całą serię piosenek wykonanych z energią i wściekłością, jakiej nie było w nagraniach zespołu od czasów "Yeld". "Life Wasted" i "World Wide Suicide" to przesterowane gitary i pełen frustracji śpiew Eddiego Veddera. Najwięcej agresji kryje się w niemal punkowym, wykrzyczanym "Comatose". Dopiero szósty utwór na płycie to ballada. "Parachutes" ma w sobie coś z ducha nagrań Beatlesów - i od tego momentu album staje się bardziej różnorodny. Warta wspomnienia jest minutowej długości wariacja na temat pierwszego utworu - "Wasted Reprise" to pełen emocji śpiew Veddera z organami w tle.
W zasadzie trudno powiedzieć, na czym polega sukces płyty. Żadnego utworu rozpatrywanego z osobna nie postawiłbym w jednym szeregu z najlepszymi piosenkami zespołu. Brak tu też eksperymentów, Pearl Jam obracają się w dobrze sobie znanych muzycznych rejonach. Pomimo to album można uznać za jeden z najlepszych w dorobku grupy. Piosenki, pomimo zróżnicowania, układają się w koherentną całość, a w muzyce słychać mnóstwo emocji.
Muzycy Red Hot Chili Peppers posiadają łatwość komponowania przebojów. Ich najnowszy, dwupłytowy album "Stadium Arcadium" to 28 potencjalnych hitów. Poprzednia płyta, "By The Way" mocno podzieliła fanów. Zawierała głównie melodyjne ballady, a nawet żywsze kawałki nijak miały się do tego, co zespół tworzył na początku lat 90. Nagrywając "Stadium Arcadium", RHCP postawili sobie za cel zadowolić zarówno fanów ostatniego albumu, jak i miłośników funkowych brzmień z "Blood Sugar Sex Magik". Próbą fuzji dwóch diametralnie różnych stylów są piosenki "Charlie" i "Tell Me Baby". Popowy refren z harmoniami wokalnymi jak u Beach Boys i funkowe zwrotki nie tworzą jednak spójnej kompozycji. Dużo lepiej prezentują się czysto funkowe utwory - "Warlocks", "Storm In A Teacup" i wzbogacony partią trąbki "Hump De Bump", kojarzący się z dokonaniami grupy z lat 80. Zaskakuje "Readymade" - hardrockowy utwór będący hołdem dla zespołu Mountain. Zdecydowanie gorzej prezentują się stanowiące połowę materiału ballady: dużo z nich opartych jest niestety na jednym schemacie, co widoczne jest zwłaszcza w przesłodzonych refrenach.
Nie sądzę, żeby jakikolwiek inny współczesny zespół był w stanie nagrać dwugodzinny album, na którym niemal każdy utwór to potencjalny hit. Zachodzi tu jednak odwrotna sytuacja niż w przypadku krążka Pearl Jam. Nowe dzieło kalifornijskiej formacji nie stanowi spójnej całości, słucha się je bardziej jak składankę "Best Of" niż przemyślany album. Szkoda.
