Stosunek Polaków do państwa po 1989 roku opisywały dwie całkowicie przeciwstawne narracje. Z jednej strony mieliśmy zaradność, nierzadko noszącą cechy niemalże heroiczne, kupców budujących na bazarach kapitalizm „szczękowy” i podnoszących gospodarkę z zapaści lat 80. Z drugiej – już niemalże przysłowiowych pracowników upadających PGR-ów i fabryk, którzy nie potrafili pogodzić się z zamykaniem swoich zakładów pracy.

Zamknięte osiedla z podziemnymi parkingami dla ludzi sukcesu przeciwko blokowiskom z trzepakami jako punktami zbornymi dla pozbawionej perspektyw młodzieży; korzystający z prywatnej opieki zdrowotnej w klimatyzowanych przychodniach przeciwko stojącym w kolejkach pacjentom publicznej opieki zdrowotnej; unikający płacenia zobowiązań poprzez fikcyjne rezydencje podatkowe na Cyprze przeciwko żyjącym z wyłudzonych od państwa rent – obie narracje mają swoich bohaterów i...